Feestdag Bee Heerle

Even wachten tot mijn oren klaar zijn met piepen, en dan duik ik er in, nagenieten van een jaarlijkse feestdag van de bee in Heerle, waar Janny en diens schoonzus Anja ons van 10.00 uur tot 22.00 uur zwaar hebben verwend en vermaakt! De winkel was deze keer omgetoverd tot de noodstudio van “Ik hou van Holland”, en we werden bij binnenkomst gelijk verdeeld in twee groepen, te zien aan de opgespelde oranje lintjes en rood-wit-blauwe lintjes, we mochten zitten waar we wilden, als we tijdens de speelrondes maar even bij elkaar zaten per groep. Als ik het goed heb onthouden hebben we vier rondes gespeeld, plus een vragenronde in de zithoek met het pakje met daarin een steeds sneller tikkende klok.

Het was echt lachen, gieren, brullen! Tussen de speelrondes door konden we ook nog handwerken, en eten en drinken. Er was veel moois te zien 🙂

Ik heb aan de Love Entwined gewerkt, één stengel geborduurd (Hungarian braided chain stitch) en een begin gemaakt aan de besjes, needle turn appliqué.

De zwarte lijntjes zijn van de Friction pen, met warmte erbij (strijkbout er boven hangen of met de föhn er over blazen) verdwijnen ze, maar als het goed gaat zitten ze later allemaal precies onder de opgenaaide stofjes, op hier en daar misschien een stukje lijn in ’t zicht, en die blaas ik wel weg.
Het avondeten bestond uit diverse stamppotten met gehaktbal en/of rookworst, en een zalig jusje,

ik koos voor hutspot, omdat ik dit zelden klaarmaak, aangezien ik thuis de enige ben die dit lust, het was super lekker!

Het oranje team won verpletterend, en we kregen allemaal een cadeautje, het andere team kreeg ook een cadeautje, uit een andere mand, maar wel met dezelfde inhoud 🙂

Saskia kwam ’s avonds op het briljante idee om de groepsquilt met vlinders (eigenlijk gemaakt voor een loterij) aan Anja te geven, zodat ze deze mee naar haar huis in Hongarije kon nemen, ze was er helemaal beduusd van toen ik hem mocht overhandigen.

maar ze was er dolblij mee

en daarna was het aanwijzen wie welke vlinder had gemaakt,

het was aan de gezichten duidelijk af te lezen dat dit niet meeviel, aangezien er ’s middags al een aantal dames naar huis was gegaan. Tegen half tien begonnen enkele dames opeens in te pakken, en dat was het startschot voor de rest, ach ja, het was een lange dag geweest, en zo gezellig; hier kunnen we weer lekker op teren. Ik duik er in, mijn oren piepen niet meer.

Feestje!

Zaterdag vierde mijn moeder als altijd haar verjaardag op de dag van de Sinterklaasintocht, dit jaar hebben we hem niet gezien, we zijn zelfs geen verdwaalde pieten tegen gekomen. Op de bee van de DOWquilters had mijn moeder op zelf geverfde FQ’s getrakteerd, wij mochten een vorkje zetten in de zelf gebakken hazelnoot-schuimtaart,

oké, deze gaat in tegenstelling tot de FQ’s wel gelijk naar de heupen, maar het was de zonde meer dan waard, de punten waren niet zo groot als het ene stuk dat er bij ligt, deze informatie zet ik er even bij om mijn zus gerust te stellen ;-). Mijn ouders genoten van de visite (mijn broers en schoonzus en nichtje waren er ook) en de cadeautjes (helaas geen foto’s) vielen in de smaak: ze kreeg een prachtige exotische bloeiende plant, foto album met foto’s van hun 60 jarig huwelijksfeest, een quiltboek van Gloria Loughman en ik had me uitgeleefd in het maken van een nek/schouder-verwarmingskussen gevuld met lijnzaad, minder zwaar dan de kersenpitten die gebruikt worden, en door de horizontale vakverdeling blijven de zaden ook goed op hun plaats. Ik had een tutorial hier gezien,

en maakte hem een klein beetje minder groot en van dichtgeweven popeline, met een wasbare afneembare hoes van wit met een klein ruitje, en nee, helaas ook hier geen foto van gemaakt, hij was al netjes ingepakt toen ik er aan dacht. Er ging toch bijna 600 gram lijnzaad in, zwaarder dan ik had gedacht, en ik heb nooit geweten dat dit zaad de warmte goed vasthoudt, ik had getest met een handverwarmer-zakje
(niet verwarren met hartverwarmend zakje)
en dat was na 1,5 minuten vol vermogen in de magnetron loeiheet (volgende keer wat korter verwarmen?) en het bleef 40 minuten goed warm, en na 55 minuten was het lauwwarm. In mijn naaikamer kom ik nu overal hele kleine zaadjes tegen, hoe voorzichtig ik ook te werk was gegaan.

Mijn moeder was afgelopen weken druk bezig geweest met haar Scrap Attack blokken, en terwijl iedereen aan de koffie zat glipte ik even naar boven om te gluren hoe het er uit zag; ik had alleen mijn mobieltje bij me om foto’s te maken. Klik hier voor het patroon

geweldig wat een kleurrijke quilt, de randen zitten er op en op een kleine correctie na (2 strookjes in verkeerde kleur die ze nog gaat vervangen) is de quilt klaar voor sandwichen en doorquilten, dit gaat ze zelf doen.
Beneden gekomen schoot ik in de lach bij het zien van Suzanne en Tim met de gehaakte Crochet Along deken van mijn moeder over hun schoot, gezellig!

Het duurde niet lang of het haakwerk werd opzij geschoven, het was toch wel erg warm. Suzanne zat vol aandacht de rand te bestuderen, ze is zelf opnieuw met de hare begonnen in vrolijkere kleuren en een stuk breder dan haar eerste maaksel, mooi he?

de mijne is op de helft van Tertia’s versie, schat ik zo, het tempo staat op een zeer laag pitje.

Schoonzus en ik keken nog even naar een YouTube filmpje van VeryPink Knits, filmpje duurt bijna een uur, dus weet waar je aan begint. Maar zelf breien duurt langer, dus dit is net als kijken naar Nederland in Beweging, zonder inspanning te leveren heb je toch het gevoel dat je ook meedoet.

Wat geeft ze een leuke heldere uitleg over sokken breien vanaf de teen, twee sokken op één rondbreinaald, we konden ons er niets bij voorstellen, vandaar dat we het filmpje afkeken, onder het genot van een in rum gedrenkt cakeje met slagroom van mijn moeder, een experiment noemde ze het.

We zaten na de eerste hap allemaal te kuchen vanwege de alcoholdampen die er van af kwamen, genade wat sterk, maar het smaakte niet verkeerd, het is alleen niet iets voor een kinderfeestje.

Na het eten (broer maakte deze foto, wat zitten ze te stralen!) en de koffie reden we allemaal weer naar huis, opeens was het weer stil bij mijn ouders, en wij zaten in de auto na te genieten van een gezellige dag.

Zondag was een dag van lekker niksen, maar dat houd ik niet lang vol, dus daarna ben ik met de bladblazer aan de slag gegaan, en na de tuin pakte ik de straat naast ons huis ook even aan

ik wist van geen ophouden en ging tot in de bocht van de straat, daar waar je als fietser door de glibberige blaadjes moet rijden als er een auto aankomt, ik was net in die bocht bezig toen er een politiebusje langs reed, ik stopte even met blazen, zette me schrap voor een reprimande (ja, echt, je mag tegenwoordig als burger blijkbaar niet helpen met gemeentelijke opruimtaken), maar ze reden gewoon door. Gelukkig maar. In de avond heb ik nog even met lapjes gespeeld, maar wat ik heb gemaakt kan ik nog niet laten zien, de ontvanger leest volgens mij ook mijn blog, maar ik was zeer in mijn nopjes met het eindresultaat, wat een feestje om te maken!

Het heeft wel wat

De wind blies de goudgele bladeren van de oude lindebomen horizontaal over de weg, mijn haren vlogen alle kanten op, en ik wist nog net op tijd een grote plas te ontwijken, toen ik de straat overstak met een grote doos in mijn armen, een grote tas met een quilt voor de winkel aan mijn arm en de autosleutels onhandig tussen mijn linker hand en de doos ingeklemd. Sleutels in mijn jaszak stoppen was op dat moment geen optie, de kans dat ik hierbij de doos zou laten vallen was dan aanwezig, en de inhoud was breekbaar; het was de overlocker van mijn in Augustus overleden vriendin Julie, het voelde goed aan dat haar overlocker een jong meisje dolgelukkig ging maken, ik zou de moeder van dat meisje in de winkel treffen om de doos te overhandigen. Even stond ik stil om de kleurrijke quilts in de etalage van de winkel te bewonderen, en liep toen snel naar binnen, de deurklink met mijn elleboog omlaag duwend, het belletje klingelde toen ik de deur dicht duwde met mijn achterwerk. Al gauw zat ik met de moeder van dat meisje aan de koffie, aan gesprekstof geen gebrek, dezelfde hobby en allebei met kinderen in dezelfde fase van hun leven, alleen de huisdieren verschilden.

Ik zat er nog geen vijf minuten of ik hoorde al een klagelijk gemiauw naast me, een zwarte kat met witte sokjes en een witte kin keek me vragend aan, ik haalde de tas van mijn schoot, klopte een paar keer op mijn bovenbeen: “Kom maar,” en hup, daar lag ze,

gelijk innig tevreden spinnend bleef ze liggen. Ze zeggen wel eens: “Doe maar alsof je thuis bent,”, nou, die kat op schoot maakte het wel af, zo gezellig; koffie in de hand, lieve quiltsters aan tafel en een spinnende kat op schoot, wat wilt een mens nog meer? Hé, ik heb Herman gemist, de cake die Monique altijd klaar heeft staan, nou ja zeg.

Weer thuis komt de zalige geur van de in rode port met kaneel en suiker pruttelende stoofpeertjes me tegemoet, een brioche broodje staat af te koelen op het rekje en knipoogt me toe, “neem mij, neem mij”, maar ik ben sterk, en eenmaal afgekoeld verdwijnt dit brood als apart verpakte dikke sneeën in de diepvries, voor later.

Vers gedraaide gehaktballen, kruimige gebakken aardappeltjes en stoofpeertjes staan op het menu voor vanavond, en dan rest ons een lekker kopje koffie toe, kinderen die naar boven gaan om te leren (ja serieus! Zei ik soms: “er was eens?”), regen kletterend tegen de ramen, alle katten binnen in diepe rust nadat Zopje eerst de pikorde hadden recht gezet, en een spannende detective op tv (Netflix). De up-side-down cake, -in dit geval een (hand)perentaart, waarbij ik experimenteel een mok van het ingedikte zoete sap van de stoofpeertjes op de bodem heb geschonken- plukte ik halverwege de avond uit de oven, gemaakt voor de bee morgenochtend, en wat over is gaat mee naar de bee van morgenavond.

Meer kan een mens zich toch niet wensen? Het leven, het heeft wel wat.

Feestweekend

Vanwege het 60 jarige huwelijksfeest van mijn ouders hadden mijn broer en schoonzus een mooie locatie uitgezocht om er met de hele familie (mijn ouders met hun kinderen en wederhelften) een lang weekend door te brengen; vrijdag kwamen we aan in Zoelen op de boerderij de Rit Op de foto hieronder zijn de tafels al klaargezet voor het grote feest, normaal staat het grasveld leeg op een grote picknicktafel en ligstoelen na.

De slaapplaatsen waren al snel verdeeld, mijn moeder ontdekte gordijnen van Liberty stof op haar slaapkamer, gelukkig had ze geen schaar bij zich om ze in te korten…..

de twee mooie badkamers bewonderd, de speelzolder lacherig van commentaar voorzien ( ik zag een stel zadels staan, en mijn fantasie sloeg een beetje op hol), en toen was het beneden en vooral buiten in de tuin heerlijk genieten, want wat hebben we het getroffen met het mooie weer! Volgens mijn schoonzus was het een kwestie van héél hard bidden geweest 🙂 Waar we in de tuin ook zaten, overal rook je de zalig ruikende klimrozen, mmmm

De boerderij had een gezellige grote woonkamer, maar ook in de eetkamer en keuken

was er veel ruimte om te zitten, en mijn gedachte “wat een leuk huis ook voor een quiltweekend” bleek dus ook in de praktijk getest te zijn door quilters, getuige deze bladzijde uit het gastenboek.

Het avondeten was de dag tevoren al door mijn zus en mij voorbereid en kon zo in de oven om te garen/bakken, de lasagne liet zich heerlijk smaken, heerlijke ijs achteraf en nog gezellig natafelen. Zus en ik hadden de taak voor de inkoop van warme maaltijden te zorgen, mijn oudere broer en schoonzus hadden de regie over alles wat bij ontbijten en lunches kwam kijken, en mijn jongere broer had de taak inkoop vochthuishouding op zich gekregen. Vele handen maken licht werk.

De bedden lagen zalig en ik waande me gelijk thuis toen tegen middernacht de uilen hun dag begonnen door te nemen, ze zaten denk ik op een boom vlak naast ons raam, en het was genieten! Onder de morgen hoorde ik weer de uilen, en even later ook koeien en spechten van hun neus maken, de muggen lagen uitgeput en volgezogen in diepe rust, ze moeten mij altijd hebben 😦 Ik denk dat ik de hor niet goed voor het raam had gezet.

Zaterdag aan het begin van de middag kwamen de kleinkinderen met aanhang, een broer van mijn vader, en vrienden van mijn ouders, en al deze 80+ers hadden ook aanhang meegenomen, zodat ze niet zelf hoefden te rijden; het was voor iedereen een heerlijk weerzien, soms van meer dan 30 jaar geleden, aan gesprekstof geen gebrek.

Na het aansnijden en opeten van de zalige taart, (geleverd door bakkerij van Ooijen uit Tiel)

het zingen van een medley geschreven door de Zaanse bende (zoals ik mijn oudste broer met zijn gezin liefkozend noem)

het door de heren spelen van een korte act,

kwam het overhandigen van de cadeaus van de kleinkinderen, hier krijgen mijn ouders een album met oude foto’s van toen de kleinkinderen nog heel klein waren, met onder elke foto een foto die ze vorige week hebben nagespeeld, echt heel grappig om te zien, en ook om te horen hoe het maken er aan toe ging; voor de speeltuinfoto hebben ze lang moeten wachten eer de wip vrij was

De kleinkinderen mochten allemaal een GardenPatch Cat quilt uitzoeken van mijn moeder, ze waren allemaal heel blij met hun keuze, is goed te zien aan de foto. Helaas waren niet alle kleinkinderen aanwezig, Rhea en haar verloofde Jess hielden de quiltjes vast die voor Rhea’s broer en zussen waren bestemd, ze hebben nu een mooie herinnering aan deze dag, en aan hun oma.

Het warme en koude buffet kwam wat later dan verwacht, de kok had stroomstoring gehad

Er was meer dan genoeg voor iedereen, we lieten het ons smaken, en na koffie en thee gingen de gasten weer huiswaarts, we sliepen wederom als roosjes die nacht.

Zondag was een relaxte dag met kinderen en kleinkinderen, zeer uitgebreid lunchen waarna de kleinkinderen tegen de avond opeens allemaal naar huis gingen (werk en school de volgende dag), we konden op ons gemak rondkijken bij de achter de boerderij gelegen fruitperserij, gerund door de eigenaren van het vakantiehuis (we hadden in de keuken ook grote pakken appelsap, zo lekker!)

anderen gingen een stukje fietsen, een eindje wandelen, of gewoon lekker in de tuin genieten van de zon en het gezelschap. Bij de koffie van vier uur aten we de laatste stukken taart op, wat echt geen straf was, en tegen half 6 dook ik met mijn zus de keuken in om de roast dinner klaar te maken.

Drie kippen opgevuld met doorgesneden citroenen en met kruiden gingen op de (van huis meegebrachte) diepe braadslede en na een uur gingen de braadsleden met krielaardappeltjes er ook in. Gebakken champignons, gestoofde witlof, een verse salade en donderdag al thuis klaargemaakte stoofpeertjes maakten het geheel tot een waar feestmaal, wat zat iedereen te smikkelen. Dit kwam vroeger bij ons op tafel met feestelijke gelegenheden, ipv kip was het volgens mij meestal rollade of een ander braadstuk. Genieten met een grote g.
Maandag moesten we om tien uur het huis uit zijn, dus vroeg opstaan, ontbijten, opruimen, spullen verdelen (natuurlijk veel te veel ingeslagen) en keuken schoonmaken; mijn moeder komt kijken of ze nog kan helpen, maar ziet een lege keuken

Bij het laatste kopje koffie samen vult mijn vader het gastenboek in met de woorden: “Ik weet niet wat ik allemaal moet opschrijven”, het leek wel een roman met zijn prachtige handschrift

en zwaai zwaai, bye-bye, toen zat het er op en ging iedereen weer naar huis; mijn zus en zwager vertrekken volgende week weer naar Australië, hun dochter en as schoonzoon gaan deze week al terug naar Down Under.
Het was een heerlijk weekend om nooit te vergeten, mijn ouders krijgen binnenkort nog een fotoalbum met hierin de mooiste foto’s om nog lang na te kunnen genieten! Onderstaande foto moeten we nog even fotoshoppen, om zo de ontbrekende nichtjes erbij te zetten.

Knopen doorhakken

Afgelopen donderdag is de makelaar met zijn “Te koop” borden en camera langs gekomen om ons huis op de foto te zetten;  de knoop is doorgehakt, ons huis staat in de verkoop; klik op de foto om op de advertentie bij de makelaar te komen.

Mooi hè, zucht… de quilts mochten over de balustrade blijven hangen voor de foto’s, maar toen ik ze er af haalde om ook “kale” balustrades te laten zien, heeft de makelaar deze foto’s gekozen voor de presentatie, omdat je dan meer huis ziet, logisch.
De overloop ziet er bij ons regelmatig heel anders uit, echt genieten, de kippenquilt kreeg elders een plaatsje toen de huizenquilt klaar was (voor meer -niet alle- foto’s van door mij gemaakt quilts -niet allemaal in mijn bezit- klik hier)

We zijn hier 6 jaar geleden komen wonen omdat de kinderslaapkamers in ons vorige huis te klein aanvoelden voor de groter wordende jeugd ; nu woont onze oudste spruit al een paar jaar in Amsterdam, en zal het voor onze zoon -die sinds kort een vast contract heeft bij een accountantskantoor- ook niet erg lang meer duren of hij slaat zijn vleugels uit.

Ik zal dit heerlijke ruime huis met zoveel natuur vlakbij wel gaan missen, de straat uit en je staat in het bos, oeh daar moet ik nu niet al te veel over nadenken. Net als het mysterieuze geroep van de uilen in de avond, de eekhoorntjes die in de winter en voorjaar nootjes komen halen, spechten roffelend op boomstammen, en dan de geur van het bos in de vroege morgen en avond als de wind onze kant op staat, heerlijk. Over wind gesproken… de airco zal ik ook gaan missen… als de weerman het over klamme nachten heeft, dan kijken wij elkaar grinnikend aan, want wij zetten dan de airco in de slaapkamer een kwartiertje aan en slapen als roosjes. Als het dan toch nog klam word tussen de lakens zijn we wat anders aan het doen dan slapen; ik denk ook niet dat de weerman dit bedoelde toen hij de klamme nachten voorspelde……

Voor Julie

Een waarschuwing vooraf: dit is een lange blog met veel foto’s!

Afgelopen week kwamen we -van de minibee- bijeen om onze quiltvriendin te helpen, ze was vorig jaar zomer heel enthousiast een leuke quilt gestart met prachtige stofjes,

ze was tot ongeveer de helft gekomen, de rest zaten al per paar bij elkaar gespeld in afwachting op het witte strookje, maar ze heeft er nu helaas geen puf meer voor om hem af te maken. We -de meisjes van de minibee- staken de koppen bij elkaar en gingen er voor, dat varkentje zullen wij wel even wassen; ik haalde afgelopen vrijdag de tas met spullen op en keek thuis wat er nog moest gebeuren.

Samen met Marlies zou ik maandagmiddag alle blokken afmaken, zodat we dinsdagochtend gelijk aan de slag konden met de blokken tot top maken. Helaas moest Marlies (op afroepbasis) werken, dus ging ik in mijn eentje aan de slag. Het papiertje onder het voetje moest me eraan helpen herinneren dat ik de naaldstand 1 tikje naar rechts moest zetten als ik na een pauze (jaja, ik neem nu serieuze pauzes met naaien en snijden) weer verder ging met naaien, om zo op dezelfde breedte witte stroken uit te komen als Julie had bij haar blokken.
  
Het op maat snijden van de blokken was even opletten geblazen, 1x uitschieten met het mes en ik hing. De roze strepen op de liniaal zijn van tape, gekocht bij Quiltshop Leur, een kwart inch breed; het is een tape dat hecht zonder plaksel, net zoiets als die plakplaatjes die we vroeger op de autoramen plakten als we op vakantie gingen.

Dinsdagmorgen 9 uur lagen de blokken genummerd op stapeltjes, en de witte strookjes had ik ook al gesneden, en zo konden Angela en ik gaan naaien, Miranda kwam een half uur later en kon gelijk aan de strijk. Om 12 uur was er nog maar 1 naad om genaaid te worden, maar omdat we na de lunch een diploma uitreiking hadden van onze dochter, moesten we stoppen.

Omdat de quilt snel af moest zijn nam ik het doorquilten en afbiezen op me, ook aangezien de andere drie dames van de minibee nog andere verplichtingen hadden. Ik koos voor een bloemetje-krulletjes- hartje doorquiltpatroon, geïnspireerd door de stofjes en de liefde die we er in hebben gestopt tijdens het maken.

Het quiltwerk is beter te zien op de achterkant.

Voor de lezers die nu pas inhaken op mijn blog: ik quilt alle quilts -van klein tot supergroot- gewoon op een Bernina 440 QE naaimachine, wel met zo’n speciaal voetje met steekregulator, (de steken worden allemaal even groot zolang de sensor de draadjes van de stof goed kan tellen), maar ik kon het doorquilten al goed op de Pfaff zonder toeters en bellen. Gewoon veel doen en niet bang zijn fouten te maken, en geloof me, ik heb wat afgeblunderd in de eerste jaren van het machinaal quilten en heb zo nu en dan nog wel zo mijn momenten van “dat had ik beter anders kunnen doen”.

Ik gebruikte voor de voorkant lichtgrijze Aurifill om het mozaïek niet te veel te verstoren met het overall patroon, en in het spoel zat een iets donkerdere grijs; het was tijdens het doorquilten heel lastig te zien wat ik aan het doen was, juist omdat het garen niet opviel, de volgende keer zal ik via de achterkant doorquilten, maar dan moet ik wel net als deze keer een goede contrast hebben tussen garen en stof. het was verder een feestje om te doen, en ik was met een paar uur klaar, inclusief koffiepauzes!

De bies opzetten was een moeizaam leerzaam moment, hij moest -eenmaal klaar- net zo breed worden als de rest van de witte stroken van de quilt, dus maakte ik hem van 4 inch (schuin gesneden) stroken die ik dubbel gevouwen had, zo breed was voor mij de eerste keer. Omdat de bies vrij breed werd en ik niet teveel af wilde snijden, liet ik het overschot aan vulling en achterkantstof aan de quilt zitten; voordat ik de bies om zou slaan kon ik deze precies op maat afsnijden. Ik ging voortvarend aan de slag en een uur later zat de bies er op en het overschot was er af, goh wat was ik blij met hoe makkelijk en vlot alles verliep…..

tot ik grommend en kreunend ontdekte dat ik stof tekort kwam om een mooie haakse hoek te maken, waar was ik mis gegaan?! Nooooooooh! Hoe los ik dit op?

Even een kopje koffie erbij en rustig nadenken, had ik niet ooit ergens hier iets over gelezen, over een brede bies aanzetten? Mmm, lang leve internet

Uiteraard krijg je alleen te zien hoe het werkt, en niet de uitleg over hoe breed de uitstekende tussenvullig rand moet zijn. Nou ja, even nadenken en je komt er vanzelf wel achter:

Ik tornde de bies alleen los van de smalle kanten van de quilt en maakte een naad van deze losgemaakte deel van de bies ook los, zodat ik links en rechts een losse biesdeel had waar ik later een stukje tussen kon zetten, want de bies gebruikte voor elke hoek 1,5″ meer.

Eerst even 1 hoekje uitproberen voordat ik verder ging, en hoera, het zat nu wel goed!

En een uurtje later had ik vier prachtige hoeken, de bies sla ik om naar de achterkant en naai ik sinds een paar jaar op de achterkant vast door op de voorkant werkend vlak naast de bies te naaien en zo de bies op de achterkant ook vast te zetten. Wacht, kijk maar even naar dit blogje. De dame in het filmpje hierboven maakt de lassen in de bies recht, maar ik vind de schuine manier mooier, ook al omdat je dan geen 4 naden op elkaar krijgt bij het later vastnaaien. Kijk hier hoe ik het doe

ik deed het bijna in mijn broek van geluk, zo blij was ik dat het zo mooi was geworden. Het proefquiltje van 2,5x 2,5″ met dezelfde vulling en stof is mooi uit de was gekomen, dus kan ik deze quilt morgen ook lekker wassen, en dan de label er op zetten, en dan kan Julie hem zaterdag op haar tafel leggen.

Sweet eighteen

Amper bijgekomen van het examenfeest van zaterdag en vaderdag van zondag speelt onze jongste spruit wederom de hoofdrol op mijn blog; ze is vandaag achttien jaar geworden, en dat is toch wel een hele mooie leeftijd, in juridische termen is ze nu meerderjarig.  Uiteraard meerder jarig, al 18 keer, duh….. Zondag kreeg ze bij haar opa en oma al een kans om kaarsjes uit te blazen, wat zo goed lukte dat ik te laat was om hier een goede foto van te maken, zie ze lachen.

Ook dit is een wazige foto helaas, ik was de digi vergeten mee te nemen.
Na de lunch was het cadeautjes uitpakken; gaaf shirt, mooie horloge (gisteren zelf uit mogen zoeken), lekker maskertje en haaknaalden in etui.
   
en daarna even lekker bijkletsen voordat er weer gewerkt/geleerd moest worden.
Ze kreeg dus haar eigen Clover Amour haaknaalden, en hiervoor had ik een etui gemaakt; dit was een feestje met zo’n leuke poezenstof, ergens ooit eens op een beurs gescoord.
  
Als lekkers had ik een monchoutaart gemaakt maar dan zónder de rode vulling er op, dus geen kersen of aardbeien maar gewoon monchou/slagroom/witte basterdsuiker mengsel op de Bastognekoekjesbodem, heerlijk fris!
 
De Happy Birthday kaarsjes smolten wel heel snel, dus het was echt zaak van opschieten met aansteken en uitblazen. De R wilde niet branden, het lontje was te kort, en om toch aan 18 te komen heb ik er maar een kaarsje achter gestoken.

De taart voor Tim zijn verjaardag -3 weken geleden- was wel meer werk, een Oreo taart, hij was zalig maar zo machtig! Ik had een dubbele hoeveelheid taartbodem gebakken, hij leek me anders zo dun te worden…. volgende keer toch maar aan het recept houden. We moesten wel lachen toen, de stukken (plakken) taart pasten amper op het gebaksbordje, zo hoog.

Hiervan is toen maar een kwart op gegaan, een klein deel aten we de volgende dag op, en de rest -meer dan de helft- is in de diepvries verdwenen. We zaten na twee uur nog zo vol van dat stukje taart, dat we bij Yami-Yami zonder honger aan tafel gingen!
 
Vlak voordat mijn ouders weer naar huis gingen heb ik ze nog even op de foto gezet met hun kleinkinderen die niet meer zo klein zijn. Als je maar goed uitkijkt gaat het allemaal vanzelf, groot worden.

Hoofdstuk uit

Voor onze jongste spruit is er een hoofdstuk uit, ze had eindexamen in de periode dat we Thor kwijt waren, en het werd afgesloten met een galafeest; wat zag ze er prachtig uit in haar jurk! We hadden deze jurk gehuurd bij een mevrouw hier in de stad die dit al meer dan 25 jaar doet. Ik zie ons nog staan, gewoon achter een vrijstaand huis (“hier is ‘t” heet het huis 🙂 ) in een tuinhuis/garage; het was warm buiten en nog warmer binnen, vanwege een kacheltje dat nog aanstond op nachtstand, voor het geval er nog nachtvorst zou komen. Aan twee kanten hingen de rekken vol met prachtige galajurken en (heren)kostuums, ze verhuurde kleren niet alleen aan examenleerlingen maar ook aan de vrouwen van zakenlui die naar galafeestjes moesten gaan en elke keer wat anders wilden aantrekken. De mevrouw van het verhuurbedrijf was halverwege de 70, een dametje om te zien en heel vriendelijk. Ze vertelde dat ze deze kleren uit Duitsland haalde, en ze ging er prat op dat ze alleen maar jurken van de beste klasse had, geen “warenhuisjurken die al kreukelden als je er naar keek”. Met een hoog tempo zocht ze jurken uit voor Suzanne, een enkele werd met een “Naaah, die niet” blik weer snel terug gehangen. Sodeju, het water liep al na tien minuten langs mijn rug, ik was blij dat ik niet in het pashokje hoefde te staan aan- en uitkleden. De dame kreeg het ook erg warm en zette de kachel uit, maar ja, de warmte was al binnen en buiten, het kwaad was al geschied. Afgelopen donderdag was een spannende dag, en ook al zei het verstand dat ze door was, we durfden er geen gif op in te nemen; we waren tot tranen toe geroerd toen Suzanne -ook met natte ogen- de kamer inrende met de melding dat haar naam op de lijst van geslaagden stond op de website van school.  Snel werd de vlag uit het raam gehangen met schooltas, foto’s gemaakt, oma en opa gebeld om te zeggen dat er gestopt kon worden met het duimen, en toen sprong ze op de fiets naar school om de voorlopige cijferlijst op te halen. Er ging een zucht van opluchting door het huis, wat een dag! Nu is het nog afwachten of ze na de zomervakantie haar studie kan starten bij Avans, over een week of 3 à 4 weten we het.  En terwijl ik dit verhaal typ dreunt het hele huis op de beat van muziek, ze heeft samen met een ander meisje uit haar klas een examenfeest georganiseerd bij ons, de ingehuurde DJ draait er lustig op los en zo te horen hebben ze het allemaal erg naar hun zin! De buren zijn vanmiddag allemaal gewaarschuwd, en omdat het muziekgeweld om 1 uur klaar is maken we ons niet zoveel zorgen over klachten, ook omdat alleen de kamerdeur aan de achterkant van het huis open staat en daar geen mensen wonen. Aah, ze draaien nou muziek uit mijn jeugd, The Trammps, disco inferno, burn baby burn!  Heerlijk, dat was nog eens muziek!

Lentegeluiden

Oudste spruit was vorige week jarig, 23 lentes jong,

met al haar werk, studie en feestjes had ze geen tijd om naar ons toe te komen, en dus togen we met z’n allen naar haar flatje in Amsterdam om haar te feliciteren en te verwennen met cadeautjes, allemaal spullen voor haar balkon; bloembak met kruiden en tomatenplantjes in pot van haar opa en oma, de kruiden roken al heerlijk toen het plastic er vanaf ging, we kregen spontaan zin in pizza.  Een parasol met UV bescherming- en opklapbaar tafeltje kreeg ze van ons, het tafeltje kan ook heel goed binnen kan staan, de parasol ook, maar dat staat een beetje raar.

Ze deelt het appartement met nog twee studenten, waarvan eentje (meisje links op de foto)  ook roodharig is, en zij was ook heel blij met de parasol: “Yeah, nu kunnen we verantwoord buiten zitten in de zon!”. De andere huisgenoot was niet thuis, hij heeft het concept “opruimen” niet goed begrepen en wilt (kan) het ook niet begrijpen, en dus hebben ze over een maand of twee een nieuw huisgenoot; Suzanne (met wit vestje) zou er goed bij passen, al was het maar vanwege haar haarkleur, maar Breda-Amsterdam is niet te doen de komende jaren, dus helaas. Evelien had een lekkere MonChou taart gemaakt die er met smaak in ging, en tegen half 7 reden we naar het centrum (de Pijp) om te gaan eten bij “Simpel“, een heel gezellig en goed restaurantje, waar we heerlijk hebben gegeten, en nadat we dochterlief weer veilig thuis hadden afgezet, reden we met twee auto’s naar huis; Tim was met mijn auto gekomen, hij had begin van de middag een examen in Breukelen, en was van daaruit naar zijn zus gereden. We vertrokken gelijkertijd, maar vanwege verschillende navigatiesystemen reden we al na 100 meter niet meer achter elkaar. Mijn route was blijkbaar korter, want pas voorbij Utrecht haalden zoon en manlief ons in, Suzanne zat naast me lekker te dommelen, het was een lange dag geweest voor haar. Iets voor middernacht stonden met een paar minuten verschil in aankomst de auto’s weer gebroederlijk naast elkaar op de oprit.

De foto’s zijn even niet aanklikbaar, tijdens mijn blogpauze heeft WordPress enige aanpassingen gedaan en als ik doe als anders zou je na aanklikken van de foto gelijk in het album komen, en dat is niet de bedoeling, vind ik, want als je via een mobiel netwerk mijn blog leest, kost het veel tijd/data eer de pagina geopend is. Zodra ik langer achter de computer kan werken zal ik het eens goed uitzoeken, maar  voor nu moeten we het er maar mee doen.

Amsterdam heeft het!

Onze oudste dochter woont al jaren tot haar grote tevredenheid in Amsterdam, en helemaal nu ze afgelopen week is verhuisd naar een andere appartement, iets van 40 deuren naar rechts, (ze woonde er pas vanaf juni, bloedje heet was het toen wij haar hielpen met de verhuizing)

helemaal opgeknapt, nieuwe kozijnen met dubbel glas, nieuwe HR ketel, nieuwe keuken en sanitair, kortom, helemaal happy was ze toen ze deze kans kreeg. Ze gaat er met nog twee meisjes in wonen (anders is het niet te betalen), haar beste vriendin en een goede bekende die er wel bij past, en in overleg heeft Evelien de kamer met balkon genomen.

Zondag bracht ik haar de kledingkast uit haar oude kamer bij ons thuis, arme Zipje kreeg kleding op zich geworpen toen ik haar kast aan het leegruimen was, ik had niet in de gaten dat hij op bed lag te slapen; hij gaf een verontwaardigd miauwtje: “zeg uh, kijk je wel een beetje uit?”, en sliep toen weer verder, gelukkig mag het bed blijven staan. Haar oude kamer ziet er nu als een slagveld uit, dit moet ik nog opruimen, maar ik had even andere prioriteiten.

De kast paste precies in mijn auto, en zo reed ik zondagmorgen in alle vroegte naar de hoofdstad. Samen brachten we alles naar boven, het paste precies in de lift, de planken hadden echt geen 10 cm langer mogen zijn. Ik sloopte een latje van het onderstel van de kast af bij het optillen, en dus moesten we eerst naar de bouwmarkt om houtlijm te halen, en terwijl de lijm moest drogen konden wij even lekker een boterham eten, en bij het uittrekken van de schoenen zagen we dat we dezelfde sokken aan hadden. 🙂

“Val ik effe door de mand”, zei Evelien grinnikend,  bij haar laatste logeerpartij bij ons had ze deze uit mijn kast gehaald, moet kunnen, zolang ze maar van mijn bh’s afblijft. Bammekes op, en aan de slag, en na een uurtje stond de kast helemaal in elkaar, wat een teamwork!

Ik had de Santa quilt ook meegenomen, en hing hem aan een hangertje tegen de zijkant van haar kast op, lichtjes aan en genieten maar; ze was er blij mee, gelukkig, en ik hoop dat hij een mooi plaatsje in de hal of kamer krijgt.

Mijn vingers jeuken om aan een nieuwe quilt te beginnen, maar eerst eentje afmaken, en dat ik vanavond gelukt!  “Amsterdam heeft ‘t!” hangt voorlopig aan de kastdeurknoppen in mijn naaikamer, het is de “Cat or Dollyquiltje”  van Birdblocks.

De huizen heb ik met donkergrijs Aurifill genaaid, heerlijk garen, en met de walkingfoot, want het moesten allemaal kaarsrechte lijnen worden, de fiets (uit het blote hoofd gedaan, want ik had het patroon met de tekening niet meer) heb ik met zwarte metallic van Madeirea nr 484 gedaan

aan de achterkant is goed te zien dat het frame tussen stuur en zadel gejat is, op deze fiets zal je niet ver komen vrees ik; volgens mij is hij net uit de gracht gevist. Wat ook goed te zien is aan de achterkant, is het bovendraad wat naar achteren door getrokken wordt door het spoelgaren; de (boven)draadspanning heb ik bewust zo los gezet, om te voorkomen dat het ondergaren naar boven zou piepen en te zien zou zijn.

de bloempotjes heb ik met Glitter gedaan, de katten met gewone Gutermann zwart, en voor de lucht heb ik lichtblauwe Aurifill gepakt

Wat een leuke quilt was dit om aan te werken, Zipje, Zopje, Loki en Thor zijn ook van de partij op deze quilt, en leuk dat ze het vinden!

Oh, nou mag ik van mezelf aan iets vers beginnen, en wat dat gaat worden weet ik zelf niet eens, want mijn plannen veranderen met de dag, zoveel ideeën, inspiratie en stofjes, al helemaal na de uitbreiding van mijn batik-verzameling voor de Rose of Sharon quilt. Oh, zie ze sprankelen, daar wordt een mens blij van, zulke vrolijke kleuren en glimmertjes.