Kattekwaad

Met katten in huis maak je veel mee, ze komen gezelllig bij je liggen als je aan tafel met lapjes in de weer gaat, en dan liggen ze er het liefst bovenop, en als ik in de keuken bezig ben komt Loki graag een kijkje nemen, soms probeert ze via de handgrepen omhoog te klimmen om zo iets van de snijplank af te bietsen, en de laatste tijd maak ik mee dat ze opeens op de inductiekookplaat zit en met grote ogen naar de pannen kijkt, waar stoom uit komt en vaak ook lekkere vleesgeuren. Uiteraard duw ik ze met zachte hand weg, ik wil geen katten aan het aanrecht hangend, of zittend bij mijn pannen, maar ik kan een glimlach nooit onderdrukken, ze zijn zo lekker nieuwsgierig. En soms zijn het net kinderen, zoals Zopje die hier Zipje en Loki -die lekker zitten te eten- staat op te wachten.

Toen ik een half jaar geleden op de blog van de in Amerika wonende Susan kwam, was het gelijk raak met het pijltje van Cupido bij het zien van haar katten blokje, dit waren onze katten ten voeten uit

ik savede de foto, maar vergat de link van haar blog erbij te zetten, zo jammer. Vorige week moest ik voor Inge in Berlijn (geen blogger) een fibermailkaart maken voor haar verjaardag, en ik moest gelijk aan dat zwarte katje denken. Ik maakte dit schattige kaartje op een avond na, oei, een exacte copycat 😦

–even iets uitproberen met de foto’s, in een galerij ipv dat je gelijk naar mijn Flick album gaat, om na het bekijken van de foto’s weer op mijn blog te gaan kan je op het kruisje linksboven in beeld klikken, of gewoon er naast-

maar Susan had de ondeugd zo treffend getekend, daar kon ik zelf echt niks aan toevoegen. Op de close-up zie je dat ik lijntjes heb getekend op de snijmat en er een beetje naast zat met doorstikken, voor het zwarte heb ik vilt gebruikt, het kaartje gaat toch niet gewassen worden. Het eindresultaat was zo mooi dat ik het niet aandurfde om het als ansichtkaart te posten, dus ging de kaart in een enveloppe, en twee dagen later al kreeg ik bericht van Inge dat ze heel blij was met dit vrolijke kaartje. Kijk, daar doen we het voor.

Eergisteren vond ik al zoekend op internet gelukkig toch nog de blog van Susan, en ik heb haar toestemming gekregen om met haar veren te pronken,wat ben ik toch blij met zulke lieve creatieve mensen, die kopieergedrag zien als een vette compliment en niet als jatwerk, zolang je maar de naam van de ontwerpster er bij zet, en geen geld verdient aan andermans bedenksels, uiteraard. 🙂

Feestje!

Zaterdag zaten we op verjaardagsvisite bij mijn ouders, mijn moeder vierde het heugelijke feit dat ze 18 was geworden die dag, zo leuk als je het kan omdraaien en het kan navertellen, daar gaan we toch voor he? Dit was het fibermailkaartje welke ik voor haar had gemaakt, ze herkende haar eigen geverfde stof, en de rode kat moet hun kater Roodje voorstellen, feestelijk opgetut.

Mijn moeder had zich afgelopen dagen beziggehouden met dat wat ze het aller-aller leukste vind om te doen: bakken! Hier staat alles in de keuken klaar in de trommels

Zalige chocolade-noten koekjes (ook in veganistische versie gemaakt, net als de speculaas), heerlijke gember-boterkoek, vingers aflikkende super lekkere gevulde speculaas, en van die mopjes bitterkoekjes, maar dan net even anders, en in de koelkast stonden de 2 soorten mon-chou taart (met kersen of met aardbeien, kies maar, of niet, want er is meer dan genoeg!) en uit de diepvries kwam nog een lange vingertaart(ijskoud het lekkerste), oooh te lekker allemaal, en ik besloot bij binnenkomst dit allemaal in me op nemende helemaal nergens op te letten wat betreft de input, zolang ik maar niet met volle mond praatte, en vooral niet teveel kliederde.

De schaal met koekjes werd regelmatig aangevuld, en op het laatst zette mijn moeder de trommel met koekjes die het hardst gingen maar gewoon op tafel, ze kon anders blijven lopen. Zalige soep vulde tegen de avond de gaatjes op, en goh wat gek dat er niet zoveel liefhebbers meer waren voor broodjes, niemand had meer honger. We rolden -met achterlating van het allerschattigste poesje van de buren die praktisch inwoont bij mijn ouders- naar huis, het beestje is zo klein, dat Z&Z denken dat het een muis is, mochten ze het tegenkomen. Heb ik nou toch vergeten een foto van de cadeautjes te maken, he wat suf! Van dozen gevuld met bloembollen,

een lepel weegschaal voor de speculaaskruiden, tot een kerstboompje van lapjes (nog wel zelf maken) en een schattig Jim Shore doosje met naaimachientje er op.

Halverwege de middag werd ik naar boven geloodst, “kom eens even mee”, en ik zag de huizenbouw die al casco tegen de muur aan zat, op de strijkplank lagen de loterijblokken van onze quiltgroep

en aan de muur geplakt ook nog de oefenlap Tifaifai, naar het boek van Dijanne Cevaal, jaren geleden gekocht. Lief mens, Dijanne, we hebben een beetje een speciale band met haar, omdat ze in Australie woont, en -voor Australische begrippen- niet ver van mijn zus vandaan. Nou ja, je moet er nog wel een dag voor uittrekken…..

Dijnne verkoopt ook haar quilts, kijk maar hier.
Mijn moeder gaf me een doosje bonbons, die ze speciaal voor me had meegenomen uit Groede, zei ze, aaargh, nog meer calorieen, maar wat lief!

Zondagavond haalde ik het lintje er van af, ik wilde er wel eentje van proeven. Haha, gefopt, met beide voeten er in getrapt! LOL want dit zat er in, wel snoeperig, maar niet dikmakend, tenzij ik ze onder mijn kleding ga stoppen. Ik heb er smakelijk om gelachen, oooh ik keek vast even beteuterd, even maar….snoepkont die ik ben.

Vandaar dat mijn moeder zei dat ik het thuis pas mocht open maken, en gekocht in Groede, dat is van de quiltwinkel de Parel, waar ze deze snoepjes tijdens de quiltdag had gescoord, een paar weken geleden. We sluiten af met een update van Frederike.

Long time no see

Haha, jullie denken vast dat de antieke quilt al helemaal klaar is, vanwege deze blogstilte, maar niets is minder waar, beste lezers, ik heb gewoon teveel afleiding met al mijn spruiten in huis, (quilt is ter zelfbescherming tegen de stiletto nagels van Zopje)

en het feit dat ik de achterkant stof eerst kwijt was 😉 en daarna er achter kwam dat ik er een halve lengte van tekort kwam, hielp ook niet echt in het productief zijn. Plus de angst dat de top te klein zou zijn voor ons bed, daar schrok ik wakker van, maar gelukkig valt hij mooi ruim over het bed heen, zag ik de volgende dag. Het valt niet mee hoor, quiltster zijn 😉

Het maken van fibermailkaarten is ook tijdconsumerend, maar wel op een leuke manier ook al waren het motjes, ze zijn alle vier al klaar (ja, 2 dezelfde), maar ik heb vergeten van de affo’s ook een foto te maken en zijn dus al op plaats van bestemming.

Ook het uitzoeken en testen en op papier zetten van een nieuw Klotto blok (loterij blok voor de Quiltkletserslijst , die ik bijna elke maand organiseer) koste me tijd, waarbij je je kan afvragen of het ook deels vluchtgedrag is.

Maar het is een enig blok, patroon staat op de Moda Bake Shop , is van Jessica Kelly, en is zo makkelijk om te maken; het was de zonde waard, en ik moet me inhouden om er niet gelijk een hele quilt van te maken! Ik begin graag iets nieuws, wie niet, maar ik merk dat de affe tops me een beetje gaan irriteren, er bekruipt me een gevoel van schaamte, en de enige manier om hier vanaf te komen -de enige die ik acceptabel vind- is door ze af te maken!

Dus ben ik na een stevige lunch – bagels met zalm vullen!- eerst de heg gaan snoeien, en gedwongen door een regenbui dook ik al een half uur later achter de naaimachine met de meters oud-roze achterkantstof, om er een grote lap van te maken, en toen door de witte stroken er tegenaan te zetten, ook breed genoeg voor de grote antieke quilt.

Nu nog even strijken, en dan sandwichen! En mijn eerste gedachte, om een quiltpatroon met blauwe stift op de quilttop over te brengen, is gelijk weer weg gestopt, nadat ik deze quilt op de Claico dag zag,

waarbij een oude overhemdstof in combinatie met gekochte effe stof, met blauwe stijf werd gemarkeerd, en na het wassen bleken de blauwe lijnen als bleekmiddel te hebben gefungeerd op de geruite overhemdstof. Ojee. Je zou voor veel minder het in je broek doen!

nagekomen bericht: het kan dus zijn dat ze een paarse stift heeft gebruikt, ook al zei ze van niet, (deze vreten gaten in zijde stoffen!) of dat het een oude stift is, en hoe lang de stiflijntjes er op zaten, en onder welke omstandigheden, werd er ook niet bij verteld, en ook niet hoe het naderhand gewassen werd, met welk wasmiddel. Kortom: er zijn hele volksstammen die nooit problemen hebben met blauwe uitwasbare stiften, laat je door mijn bericht niet afschrikken. Als je een blauwe stift koopt in een goedlopende quiltwinkel (dus waar de stiften regelmatig op zijn), zal het vast wel goed gaan.

Weer in de lucht

Na 2 dagen van niet op weblog kunnen komen, en maandag een dag waar het er gewoon niet van kwam toen het wel weer kon, ben ik weer in de lucht. Of dachten jullie dat ik nog steeds aan het bijkomen was van de Calicodag?

Naaah, daar had ik maar een halve dag voor nodig 😉
Zaterdagmiddag was het tuintijd, foto’s maken

(wat is dit voor een gele bloeier, lijkt wel op een pantoffelplantje, wat de bloem betreft, maar die zijn toch niet zo groot, bos is ongeveer 40 cm hoog),

beetje wieden, gras maaien,

hier heb ik omheen gemaaid, zou zonde zijn, dat prille geluk wegmaaien.

En tegen het eind van de middag moest ik Zopje naar buiten jagen, die tijdens een malse regenbui al miauwend met een vette muis in z’n bek naar binnen kwam via de hordeur, en deze onder de tafel in de kamer wilde opeten; gelukkig liet hij zich -diep beledigd- naar buiten sturen en dook onder tafel bij het keukenraam, waar de muis in no-time opgepeuzeld werd.

Ik kon er net bij, onder de parasol staand, om het hoekje hangen met de digi zonder nat te worden, Zopje kwam later puitnat weer naar binnen, en vond het gek dat ik hem niet op schoot wilde hebben, flauw mens.

Zondagmorgen hing ik bij het aanrecht, toen ik zag dat meneer eekhoorn -al na 2 dagen- doorhad hoe hij de doppinda’s uit het voederhokje kon halen, en hij was zo lief om het kunstje nog een keer te doen toen ik de digi er bij had gehaald. Deze 2 foto’s lijken identiek, maar bij de rechter foto tast hij in het diepe naar een pinda, hij blijft alert opzij kijken

Zondagmiddag waren we op een heerlijke lokatie (vakantiehuisje in Noordwijk) waar mijn broer met zijn gezin hun 25 jarige huwelijksdag aan het vieren waren, en hierbij was de hele familie uitgenodigd.

Het was stralend weer, en we zaten lekker buiten te quizzen, te kletsen, te genieten van de natuur, deze ongeveer 5 cm grote libel zat op Suzanne d’r arm, en ze blies hem snel weg toen ik tijdens het maken van de foto zei dat libellen ook kunnen steken (is dat zo, vraag ik me nu af) en Tim tapte nog even 2 glaasjes fris voor zijn vader en hemzelf.

met heerlijk buffet aan het eind, en mijn vader en de vader van mijn schoonzus deden de 2 kereltjes van de muppetshow na, zo leek het wel; even de auto checken, beiden een eind in de 80, maar zet ze in een auto en ’t zijn weer jonge mannen.

Mijn moeder had deze mooie felicitatiekaart voor het bruidspaar gemaakt,

chique he?

Bij thuiskomst ontdekte ik post voor mij (ja, we krijgen soms ook op zondag post, ws woont de postbode vlakbij, en doet ze/hij deze wijk zondags als ze/hij het druk heeft), een prachtige kaart door Ineke gemaakt, dank je wel Ineke,

oooh hij is zo prachtig, die ga ik een plek geven dat hij gewoon in het zicht blijft (hangen), en ik ga het ook eens proberen, naaldkunst op die manier. Eigenlijk heb ik het al eens gedaan, bij het maken van de poezenquilt voor mijn moeder, en die was zo goed gelukt, dat ik dacht dat het niet bij deze zou blijven, maar ja, je weet hoe het is, je hebt nog zoveel plannen, en zoveel dat afgemaakt kan worden, dat het op de lange baan geschoven wordt.

Maandagmiddag had ik mijn half jaarlijkse check-up; de specialist schudde me grijnzend de hand en gaf me complimenten over hoe goed (en afgevallen) ik er uit zag, en dat het duidelijk was dat het goed ging met mij. Hij wilt me nog 1x zien, over een jaar, en als het dan nog steeds goed gaat, wat hij wel verwacht, wilt hij een streep zetten onder de controles, heerlijk; geen zenuwtoestanden meer (vanaf het moment dat ik bloed heb gegeven voor onderzoek voelt het als een tijdbommetje in mij, en beginnen de demonen in mijn hoofd te fluisteren). Nog 1 keer dus, dat moet lukken!  Ik mag in de loop van dit jaar stoppen met de hormoonpleisters en het spiraaltje, omdat het nu niet meer echt functioneel is, en toen ik dit thuis vertelde, vroeg mijn lief mij of ik dit ruim van te voren wilde aankondigen, zodat het hele gezin zich er mentaal op kan voorbereiden. 🙂 Lief hè, van mijn lief.

Nou, en dat was het dan weer, proficiat aan de lezers die het tot het einde hebben volgehouden, gelukkig las het als een stripboek, met al die foto’s 🙂

De 3e ronde

Met vingerhoedjes over de zere topjes is het me gelukt de 2e rand aan de antieke quilt te zetten,
en de 3e rand zit er met wat passen en meten ook al aan, ruwe versie, dus met de naaimachine vast geregen; ik kan komende dagen met het handje de rand er netjes op gaan appliceren.
De hoeken zijn nu wat uitdagend, ik denk dat ik de hexjes over elkaar laat vallen, dan maar geen mooie figuren aldaar, en waar de lege plekken vallen, zet ik gewoon een wit lapje tussen. Zipje vond het wel machtig leuk om de top uit te testen, het zat lekker, zo op de hoek, maar mijn flitster vond hij wat minder.

Gistermiddag was ik in Tilburg bij een grote medische keuring, een APK, maar dan voor tweevoeters, waar manlief en ik eens in de 2 jaar naar toe ga. Mijn bloeddruk was aan de lage kant toen ik zo op de onderzoektafel lag, 105/55, maar ik voelde me kiplekker, en toen de arts me vroeg of ik het kouder had dan normaal, zei ik: “Ja, vooral de laatste 2 weken.” Hij keek me eerst heel serieus aan, en toen het muntje viel begon hij keihard te lachen,  “Vooral de laatste weken, zegt ze, vind je het gek, met -15ºC!” Mijn bloeddruk schoot toen snel naar meer geruststellende waarden, en ik had het ook niet meer koud. (en verder was de rest ook in orde, dus)

En hier de fibermailkaart die ik 2 weken geleden had gemaakt, de ontvanger -Margeeth- heeft het ook al geshowd op haar weblog.