Verandering van spijs

Naar aanleiding van dit bericht op facebook over dat rauw voedsel voor katten gezonder is dan wat er aan kattenvoer te koop is in de (supermarkt) winkels,

herinnerde ik me dat Pluis vroeger ook zo genoot van de kippenhartjes die ik ze gaf, en vroeg me af waarom ik hiermee gestopt was. Dus hup in de auto naar de dierenwinkel, deze had alleen maar diepvriesschijfjes kippenvlees voor de kat, dat was niet wat ik zocht, bij de supermarkt ontdekte ik wel kippenlevertjes, niet helemaal wat ik zocht, maar het leek er al meer op; dit zouden ze vast wel lusten, aangezien ze een muis en vogel ook met huid en haar verslinden, en een enkele keer weer uitkotsen, maar dat wijt ik aan het te gulzig eten.

Zondag zou levertjesdag worden, ik verheugde me al op de dankbare blikken van de katten, en zo stond ik vanmorgen vroeg op mijn nuchtere maag de levertjes over de voederbakjes te verdelen met vier schreeuwende katten om me heen. Ik knipte de levertjes ook nog wat kleiner en zette de bakjes op de grond, vol verwachting klopte mijn hart en dat van de katten.

Hier en daar werd wat bloed gelikt, neuzen opgehaald en teleurgesteld dropen ze af, behalve Thor, die het wel aardig vond smaken, de eerste happen. Maar ook hij hield het -na een paar minuten van kauwen zonder dat je zag dat er wat uit zijn bakje was verdwenen- voor gezien, en daar stond ik dan, omringt door volle bakjes bloederige drap, wat moest ik daar nu mee?

“Misschien had ik het moeten opwarmen, of koken?”, bedacht ik me, en schepte de klodders in een glazen schaal; ze herinnerden me aan stolsels die ik vlak na mijn laatste bevalling in de pot vond,  en zo rook het ook, metaalachtig, bah bah.  Snel een bordje op de schaal en in de magnetron ermee, en ondertussen zette ik een kopje thee en liep de woonkamer in toen ik een flinke plof hoorde. Ojee.

Op weg naar de magnetron hoorde ik nog twee keer achter elkaar een hard geluid, en wat was ik blij dat ik er aan had gedacht een bordje op de schaal te hebben gedaan; met die ploffende levertjes zou de binnenkant van de magnetron er anders wel heel smerig uit hebben gezien.  Vlak voordat ik de magnetron opende zag ik wat er gebeurde tijdens zo’n plof: het bordje werd opgetild door de luchtdruk en de ontplofte levertjes schoten horizontaal tussen bordje en schaal tegen de wanden van de magnetron aan. Omkeren en net doen of ik nergens van af weet? Het schoot heel kort door het hoofd, heel erg verleidelijk, maar dat kon ik echt niet maken, ook al dachten sommige huisgenoten er in het verleden wel zo over. Dit zou wel mijn ultieme wraak zijn geweest toen, zie je het voor je, dat ze over een paar dagen even hun snack in de magnetron zetten, ooooh nee, bah-bah.

Ik drukte op “Stop” en sprak mezelf toe voordat ik de deur opende: “Als hoofd van de huishouding moet je het goede voorbeeld geven.”  Een weeïge geur kwam me tegemoet, deels gegaard, deels rauw, het zág er niet uit, maar twee tellen later had ik een paar schreeuwlelijkerds rond me staan, want honger. Ik verdeelde de prut over de schaaltjes, liet het even afkoelen,  en zette het weer neer, maar na een korte blik naar de bakjes gingen Thor en Zipje bij de grote voerton liggen, deze inhoud wilden ze wel, pretty please. Loki en Zopje waren ondertussen alweer de kamer in gesloft met een: “dat wordt dus niks vandaag.” zucht.

De bakjes werden afgewassen en gevuld met doodgewone brokjes droogvoer, en gewapend met keukenpapier en een sopdoekje werd de magnetron schoongemaakt, jakkie bah. De katten lieten zich de brokjes welgevallen, terwijl ik nog moest beginnen aan mijn ontbijt, de lust was ver te zoeken, wat een begin van de dag! Ik wist opeens weer waarom ik met het voeren van dit soort spul gestopt ben, die lucht, die troep….. ze gaan maar muizen vangen!