Geweldig

Donderdagmiddag reden we naar Hilversum, we waren uitgenodigd voor een feestelijke dinershow in Studio 21, en we hadden er heel veel zin in, zo midden op de week, aan het begin van de avondspits op pad te gaan, not. Het thuisfront had lekker eten in huis, en vonden het helemaal niet erg om alleen te blijven, en dus reden we met gerust hart de straat uit. Op de radio hoorden we al van de avondspits, eerst werd het een normale avondspits genoemd, maar naarmate de halve uren met verkeersinformatie verstreken, werd de avondspits steeds zwaarder genoemd, en zo hebben we 5 halve uren verkeersinfo gehoord op de radio, we schoven steeds achter elke file aan die er maar was tussen Roosendaal en Hilversum. Normaal rijd mijn ventje het in een uurtje, (hij vliegt laag), en deze keer dus 2½ uur.  Toen we bij het Mediapark uitstapte, en hij aankondigde zin te hebben in een gezellige avond, moest ik lachen, want ik had onderweg een geheel andere boodschap doorgekregen.

Het eten was lekker, de show met momenten erg mooi, maar het was zo jammer dat de hele avond de enige vorm van communicatie anders dan gebarentaal onmogelijk was, vanwege het gegil en geschreeuw van de artiesten. Nee, nou moet ik niet overdrijven, tijdens het eten werd de volumeknop wat lager gezet, maar ja, dan zit je te eten, en is het onsmakelijk om te praten, en het moment dat de borden leeg waren, werd alles snel weer opgehaald, en begon de show weer. Meneer van de Boom kwam ook even langs om zijn moment of Glorie te hebben, hoewel hij er eerst in moest komen, hij kwam niet boven het orkestje uit, er zat gewoon geen volume in zijn stem. Toen hij opkwam leek het wel of er een blik kirrende kritiekloze mokkeltjes open getrokken werd, want opeens stond het voor het podium vol met “allemaal handjes in de lucht”.

Een Russische vrouw liet hoog in de lucht anatomisch onmogelijke kunsten in de ring en touwen zien, en kon na afloop nog gewoon zelfstandig het podium aflopen, heel knap vond ik dat. Het toetje, waar ik me op had zitten verheugen en hiervoor steeds de helft van mijn eten had laten staan, viel zwaar tegen; het leek een ronde muffin met de belofte van gesmolten chocolade in het midden, het bleek opgeklopte lucht met de smaak van mokka en nootjes te zijn, mierzoet; na 3 happen hield ik het voor gezien.

Na de koffie mochten we naar huis, het was opgehouden met regenen, en de files waren ook allemaal weg, en dus vlogen we laag over de weg naar huis, in iets minder dan een uur,

Klik hier :Patty-cake als je nog niet hebt gelachen vandaag, een bekende voor wie op mijn eerste blogje op blogspot al meelas.

FF showen

Vanmorgen was er een bee bij Miranda, maar hij was wel erg mini deze keer, enkel ondergetekende schoof aan tafel bij Mir, maar dat mocht de pret niet drukken.

Miranda en ik zijn soms (vaak?) verbaal ongeleide projectielen, springen van de hak op de tak, beginnen met vertellen over het een, en hebben meerdere bypasses eer we terug bij verhaal 1 zijn, en het leuke is dat we mekaar goed kunnen volgen. Grappig, maar het was niet voor niks dat de hond halverwege de ochtend terug de gang in wilde, hij had geen rust aan zijn hoofd. Ik dacht helemaal goed op pad te zijn, met het kerstboompje in het mandje om dit te gaan maken bij Miranda, maar bij aankomst bleek dat ik de verpakking van het kerstmannetje bij me had, en dat schiet natuurlijk niet op; stom genoeg had ik ook niks anders bij me, op een mandje vol naaigerei na. Even improviseren, ik mocht bij Miranda in haar stofjes rommelen, en even later zat ik beneden met een handvol restjes, om een huisje te maken voor op een miniquiltje.

Nee, niet die van de rage, ook al ligt het patroon er bij, ik had het even nodig voor het idee, aangezien ik het met het handje ging doen. Niks lijntjes tekenen, maar gewoon stukjes afknippen, naaien en zien waar het schip strandt.

Niks doen is niks voor mij. Wat vinden jullie van het kippetje achter het raam, Miranda kwam er mee aanzetten, enig!

Voor zo uit de losse pols ziet het er goed uit, ik heb vervolgens het huisje op de even tevoren gemaakte ondergrond geappliqueerd, en thuis na de lunch snel afgemaakt, want er moest ook nog machinaal gequilt worden.

Even wat gebladerd in 2 prachtige boeken voor inspiratie,

mijn oog viel natuurlijk op huisjes, maar niets voor de Artesan quilt.

Ik besloot toch de Libelles te maken, op elke vierkant komt er eentje, en tussendoor allemaal vrolijke lusjes en krulletjes.

Bovenop heb ik de dunne Aurifill garen gedaan, onderop gewoon zwarte guterrman polyester wat je op de grote klos kan kopen om kleren te naaien, een gewone Schmets universal 80 naald er in, en gaan. Wollen tussenvulling quilt machinaal als een droom, werkelijk, ik wil niets anders meer (ik heb nog wel zijde, maar niet geprobeerd).

 

De eerste rij is klaar, ik ben aan de rand begonnen, beetje tegen mijn principe in, maar ik dacht:`Als het niet mooi is, of veel te bewerkelijk, dan doe ik enkel de rand met libelles, en dan vul ik de rest wel op met iets anders. Maar ik vind het wel mooi, ja, het is wel veel werk, maar het is zulk leuk werk, omdat er niks mis gaat, dat ik het wel waard vind. Met een half uurtje had ik deze rand gedaan, inclusief het opzetten, valt toch wel mee.

Morgen ga ik er lekker mee verder, we moeten zo de auto in en naar Hilversum, opgetut en al, geen idee naar welke show we gaan kijken, ik laat me graag verrassen, en kijk nu al uit naar het volgende blogje, waar ik kan vertellen over de opsmuk, de show en het eten.

Schuif maar aan

Gistermiddag was ik druk bezig iets op de pc te zoeken, toen Evelien whatsupde dat ze om half 5 thuis zou zijn, omdat ze geen colleges meer heeft deze week. Wow wat een leuke verrassing! In de auto op weg naar huis bespraken we het avondeten, en mijn idee voor lasagne viel in de smaak, vooral het deel waarbij ik de saus zelf zou maken ipv uit een pakje.

Zo zag het na afloop er uit. Ik begon met een grote 5 liter pan, moet toch voldoende zijn, maar halverwege het toevoegen van groentes en tomaten en zulks kwam de rand al in zicht, roeren was geen optie meer zonder te gaan knoeien, dus werd de grote soeppan uit de garage gehaald en goot ik alles over zonder al te veel geklieder. Ik kook op het gevoel, snufje van dit, kneepje van dat, en de zalige geur die toen uit de keuken kwam deed me watertanden, oeh zo lekker, en vooral ook zo lijnvriendelijk. Maar toen besloot ik dat er toch een kaassaus bij moest komen, om tussen de lagen en op de top te gooien, en dat was minder lijnvriendelijk, en natuurlijk moest er geproefd worden, zit er genoeg zout in, kan het nog een snufje nootmuskaat gebruiken? Gelukkig zat de fijnproever in de woonkamer, ze offerde zich graag op. Mijn grootste ovenschaal gepakt, en vullen en stapelen maar. Waarom stop ik niet zodra ik zie dat nog een laag lasagne teveel gaat worden? Ik weet het niet, is net zoals dat je een glas vult met melk, en je alleen maar druk maakt dat het laatste beetje ook ingeschonken moet worden, want een fles met zo’n klein klutsje melk terug de koelkast in zetten is ergerlijk voor de volgende die dan een nieuwe fles moet gaan halen, maar wel met het gevolg dat het glas overloopt. De pan met goddelijke pastasaus moest leeg, en of het nou wel of niet paste, dat zou me een worst wezen. De schaal was dus zo vol, dat bij het eerste borreltje van het koken in de oven, de saus al over de rand op de opvangschaal viel, die er onder stond.

De lasagne was zalig, werkelijk te lekker voor woorden,

en er is nog zoveel over, ik heb nu 6 porties in de diepvries zitten, wat op de opscheplepel zit is 1 portie (grote lepel). Jullie willen niet weten hoe de oven na afloop er uit zag!

Ook de glazen deur en de wanden zien er niet uit.

Dat gaat me een uurtje poetsen worden, want vlak na het eten moest ik naar de DDC, voor deze ene keer op de woensdagavond.

Ik stapte op de weegschaal, mijn broek ophijsend en klaagde dat al mijn broeken zo beginnen te zakken, tijd voor een riem. De coach keek naar haar metertje, en zei “Oeps”, en keek over haar brilletje mij streng aan. Ik schrok me lam, dacht toch echt dat ik het goed had gedaan, dacht zelfs dat ik wel een halve kilo kwijt was, maar aangekomen, nee toch? Met een rood hoofd keek ik haar aan, alle dames in de zaal waren opeens muisstil, want dit doet de coach nooit zo hardop, en dan moet er toch wel wat ergs aan de hand zijn; en toen lachte ze fijntjes, en zei: “1,2 kilo er af, keurig gedaan!” Met bibberknietjes stapte ik van de weegschaal af, wat, zoveel er af! Ik kon het haast niet geloven. Ik kreeg er een sterretje bij op mijn kaart, in totaal nu 6,3 kg er af, jooh! En dat mooi op tijd voor het feest vanavond, waarvoor we op chique moeten, en ik nu wel weer in mijn mooie jasje ga passen! Nee, ik koop niks nieuws hoor, het slijt amper, en ik kan me niet voorstellen dat de aanwezigen nog weten wat ik vorig jaar aanhad, of het jaar daarvoor.

De Artesan quilt is gesandwiched, mijn kamer overhoop gehaald om de tacker te zoeken, nadat de achterkantstof al vast zat; toen ik hem had gevonden, kon ik nergens het nieuwe pakje tackergevalletjes vinden, dus helaas ziet de kamer er weer niet uit

en heb ik de quilt met lijmspray gesandwiched. Mooi tafelkleed zo,

ik weet wel wie hier vannacht op gaat slapen…

Stormachtig

De flanellen quilt is prachtig antiekerig uit de droger gekomen, zo mooi, met een hoge aaibaarheidsfactor.

Het quiltpatroon ligt zo mooi diep in de quilt, smullen!

De achterkantstof voor de Artesan quilt is gevonden (allemaal apen), en omdat ik iets tekort kom ga ik er een bronskleurige strook rond zetten (aan de achterkantstof)

en het is ook al goedgekeurd door Zopje, he gelukkig.

Dus deze woensdag staat in het teken van achterkant stof tot een grote lap maken, en dan strijken (en gelijk ook een paar overhemden strijken), en dan in de latten klimmen om te gaan sandwichen, met een tacker. En dan komt het grote diepe navelstaren, hoe door te quilten. haha, nee hoor, ik ga hier geen dagen over nadenken, ik denk dat ik het patroon van de libelles ga maken, zoals in deze quilt bewerkelijk, maar wel mooi. In ieder geval niet op deze manier want hoe mooi het ook is, de stoffen/het patroon leent zich er niet voor. Goh, ik ben toch blij met al mijn blogjes terug op weblog, niet alle foto’s zijn terug, maar dat komt nog wel. Be patient my dear.

Wegens bezigheden elders kwam ik vanmiddag niet toe aan quilterigheden, maar vanavond op de bee in Heerle, ben ik lekker aan de slag gegaan met… iets heel anders.

Een kerstmannetje van vilt, het pakketje gekocht in NYC bij the City Quilter, oh wat een winkel! Toen het tijd was om op te stappen, had ik hem af

Leuk die metalen handen en gezichtje, beetje creepy. Het bijhorende kerstboompje ga ik in de quiltpauzes morgen en overmorgen maken.

Lekker met de storm en regen binnen aan de slag gaan. De poppetjesquilt groeit wel, maar niet alle dames hebben hun blokje ingeleverd, maar goed, in het nieuwe jaar gaan we hem afmaken, Wilma gaat hem in elkaar zetten (het zijn maar 16 blokjes) en ik ga hem doorquilten, jihaaa. Op de bee kwam Lorene naast me zitten, op de foto zie je hoe Miranda aan dames laat zien wat ze van quiltjuf Ilse vandaag heeft geleerd over duimquilten

Lorene is met een border bezig is (van die bloemenquilt, van een paar weken geleden), zo mooi ; Saskia had een grappige deurhanger in haar mandje zitten,

ik dacht eerst dat het een megaspeldenkussen was. Niet dus. En wat te denken van dit tasje?

Heel handig! Staat al heel lang op mijn WIM lijstje, naast al die honderden anderen Wimmetjes. (Wil Ik Maken), een mens moet wat  hebben om te willen.

En klaar is de quilt

Alleen niet de quilt die ik gisteren liet zien, hehe, ik  ben snel, maar niet zo snel. Nee, het betreft deze keer een flanellen quilt door mijn moeder gemaakt, en ik had beloofd hem door te quilten. Het was wel moeilijk hoor, de keuze tussen ramen lappen (vorige week nog laten doen, maar niks meer van te zien),

  of quilten, uuh, even denken…..vest uitgetrokken, muziekje opgezet, en aan de slag.

Ik had hem al vanmorgen boven op ons bed al gesandwiched, want latten halen ging lastig met Miranda op quiltles in Belgie, dus met spuitlijm aan de slag. Na een kwartier was ik klaar, mijn neusgaten zaten dichtgeplakt, vreselijk spul is dat toch, maar het fijne is dat het wel snel gaat! Ik gebruikte de 353 van Aurifill, speciaal dus voor quilts en borduurwerk, zo staat op de bus in het Engels. Plakt heel goed, dus spaarzaam opgespoten van een halve meter hoogte. Ik doe het op  dezelfde manier als Merel hier laat zien.

(stuur even manlief de kamer uit voordat je het filmpje aanzet, anders kwijlt hij je schouder zo onder)

Voordat ik aan de slag ga, leg ik de quilt als een vogelnestje rond de naald, en ik begin meestal in het midden, zodat ik de ergste bulk heb gehad voordat ik op mijn tandvlees begin te lopen. Ik rol dus niks op, maar duw het onder de naald door in het gat. Een rol vind ik te stug. Ik gebruik geen quilttafel, gewoon het korte aanschuifgeval wat er op zit als je de naaimachine koopt, en soms zelfs die niet, ja ik weet het, compleet gestoord.

Naast me lag een tekening van hoe ik ongeveer wilde dat het er uit moest zien; als je het op papier kunt tekenen zonder dat de pen van het papier af komt, dan kan je het ook met de machine. De tekening naast me was gewoon voor als ik even het padje kwijt was 🙂

klik hier om mij in actie te zien: Shirley op Youtube

Ik begon om 2 uur met een prachtig garen van Madeira, en die brak al na 3 steken, en toen sloeg hij steken over, en brak de naald, en dit alles nog binnen 2 krullen, echt balen, want deze garen kleurde er perfect bij! Dus andere naald (gewoon een universeel 80) en weer op zoek naar mooi garen en gevonden in een kastje, hoera; King Tut boven en onder, en toen geen centje pijn meer! Wel moest ik halverwege de naald schoonmaken met Stikkerfoetsie 🙂 (gewoon wasbenzine oid), omdat de naald plakte, en ook het voetje zat steeds vol plakkerig pluis. Na 10 minuten wilde het voetje geen steken meer tellen, en toen ben ik zonder BRS verder gegaan, net zo makkelijk.

Ik denk doordat flanel een grovere weving is, de lijm makkelijker aan de buitenkant komt, ik zou het anders ook niet weten. Maar ik weet wel dat lijm voor brekend draad of overslaan van steken kan zorgen, het geeft meer weerstand, logisch.

Om half 5 was het quiltwerk gedaan, en kon ik beginnen met de randen recht te snijden en de biaisband snijden en stikken. Tuurlijk heb ik wel pauzes genomen, heb zelfs een oh-denneboom gehaald bij een boer vlakbij, maar toch zat ik om half 6 al met een hittepit in mijn nek, oei, de spieren aldaar protesteerden even flink, maar na een half uurtje opwarmen was al het leed geleden.  8 Meter band gemaakt, en nog voor het eten op de quilt gezet, en na het eten omgezoomd, ook met de naaimachine.Ik stik het op de voorkant vast, sla om naar de achterkant, speld af en stik dan weer aan de voorkant precies tegen de binding aan, en dan pakt-ie de achterkant mee. Ziet er aan de achterkant misschien niet altijd even netjes uit, maar het eindresultaat is aan de voorkant gewoon heel mooi.

Het quilten doe ik op de Bernina, en het rechtstikken op de Pfaff, vanwege de fijne boventransport. ja, oke, Bernina heeft ook boventransport, maar dat is breed en loopt links en rechts van de naald, en bij Pfaff zit het vlak achter de naald.

De quilt zit in de wasmachine as we speak, en hij gaat ook zo nog in de droger, ooeh spannend! Flanel krimpt nog erger dan pielekes die het heel koud krijgen. Ja, denk maar even na hoor, ik heb geen haast.

Kijk ondertussen maar hier naar de filmpjes die ik heb gemaakt, niks hoogdravend hoor, maar je ziet bv hoe ik mijn handen houd tijdens het quilten. Volgende keer moet ik wel wat duidelijker praten, maar ja, de digi stond achter me op statief. Och, zou ik nog vergeten de hele quilt te laten zien!

Mooi he, die stofjes, ze komen van de Parel (jaren geleden gekocht) en ze zijn zo zacht! Achterkant is een groene flanel. De foto is vanaf de 1e verdieping gemaakt, ik hangend over de balustrade, de quilt lag even in de hal. De tegels zijn 40x 40 cm, voor wie weten wil hoe groot de quilt is. Een heerlijk formaat om erbij te trekken op bed.

En kijk eens wat er bij Evelien op bed lag..

ooh Zipje!

Sandwichen maar

De top is af,

(in het echt zijn de kleuren veel helderder) ik moet nog wel wat strijken, en dan de latten ophalen bij Miranda, zodat ik kan gaan sandwichen of dubbelen, net hoe je het wilt noemen. Ik heb mooie wollen tussenvulling, oja, de achterkant zal ik eerst maar op maat maken, eh, waar had ik de stof ook alweer neergelegd?

Het recept van de kipschotel zet ik onderaan, maar eerst wil ik jullie een leuk verhaaltje laten lezen, geschreven in 2006, toen Evelien 15 en Suzanne10 was, het staat hier op mijn weblog. (Klik op de gekleurde letters, ik krijg geen streep onder de linkjes) Ik kwam hem vannacht tegen, toen ik bezig was met de verhalen te categoriseren, wat een werk.

 

Chickenpie

zet de oven aan op 220ºC

3 kipfilets in reepjes van vingerdikte aanbakken in vuurvaste schaal op een hoog pitje, doe er na een paar minuten zout en peper bij, een klontje boter (eetlepel) en een in stukjes gesneden bosje lente-uitjes.

Terwijl dit alles bakt strooi je er een mespunt nootmuskaat over, (als je zelf raspt ongeveer een kwart stukje van de noot); 2 laurierblaadjes, 1 eetlepel verse tijm, 150 gram champignons in plakjes.

Paar minuten laten meebakken, en dan gaat er 2 eetlepels crème fraîche bij, 1 eetlepel witte bloem, 1 eetlepel mosterd (serieus, niet weglaten!) en 300 ml kippenbouillon. Dit alles even laten pruttelen, het wordt een dikke vloeibare massa.

Neem een grote vel bladerdeeg (is op een rol te koop, uit de koeling, niet uit de diepvries)  en dek hiermee de hete schaal af. Rastervorm inkerven met scherp mes, instrijken met geklutst ei, en in de oven tot het bladerdeeg hoog en goudbruin is. Kip is al gaar, dus daar hoef je niet bang om te zijn.

Welke kant op?

We moesten gister(zaterdag)avond naar een voetbalwedstrijd in Eindhoven gaan, NAC tegen PSV, we waren uitgenodigd door zakenrelaties, zo gaat dat he, en we zaten in een prachtige skybox van de ABN Amro, (oeh, als ik me niet vergis). Ik vind voetbal zo’n geweldige sport, dat weten jullie, mits de spelers in hun blootje spelen, en dat doen ze niet, dus vind ik er echt geen bal aan. Deze keer had ik ook niks van een handwerkje bij me, en dacht te kunnen wordfeuden, maar helaas was er geen ontvangst in het stadion!

Daar zat ik dus, op een luxe zachte stoel te blauwbekken,  in gedachten bij mijn quilt in wording, waarbij de randen klaar zijn, ze moeten er alleen tegenaan gezet worden.

Opeens werd ik warm op mijn hoofd, en ik dacht serieus dat ik flauw ging vallen of zo, heel raar, tot ik iemand achter me hoorde zeggen dat het wel scheelde zo, met die kachels aan in het dak. Ik keek omhoog, en zag daar dus langs de hele dakrand van die megastraalkachels op het publiek gericht. So much voor flauw vallen, ha. Een meneer 2 stoelen naast me zag me kijken en zei dat het wel lekker was zo met die warmte, en ja, dat beaamde ik. “Nu nog stoelverwarming en vloerverwarming, en dan ben ik helemaal happy.”, want wat had ik koude voeten en koude kuiten, brrr.

Van te voren waren we gewaarschuwd niet met gele sjaaltjes aan te lopen, en vooral niet te enthousiast te reageren als NAC zou scoren, want naast ons vak zat -veilig achter een glazen scherm- een zeer fanatieke supportersteam van PSV, de diehards, met korte lontjes en een waas voor hun ogen als er iets gebeurde wat hun niet beviel.

Dus vooral geen oogcontact maken, geen gebaren of andere aanstootgevende bewegingen.

Ik zat aan het eind van de rij stoelen, pal naast die hooligans, -die ondanks dat ze allemaal stoelen hadden, de hele wedstrijd gewoon stonden- en durfde me het eerste kwartier niet te verroeren, behalve om even omhoog naar de kachels te kijken. Maar aangezien ik van nature een zeer sociaal wezen ben, en ook behoorlijk nieuwsgierig, keek ik opzij, recht in de ogen van een stuurs kijkende kaalgeschoren dikke kerel in een nep-leren jasje met daaronder uit stekend iets met rood-witte strepen. Hij keek me recht in de ogen aan, en van pure schrik gaf ik hem een grote grijns terug, waarbij ik ook nog mijn ogen dicht kneep, en mijn schouders even ophaalde, zo van “hoihoi, wat gezellig he?” Zijn blik veranderde in een “DUH?” uitdrukking, waarbij hij ook zijn hoofd naar achteren trok, zodat hij er nog een onderkin extra bij kreeg, en toen durfde hij de rest van de wedstrijd niet meer naar opzij te kijken, denk ik, want hij heeft me niet een keer meer aangekeken. Cool! Ik voelde me gelijk een stuk veiliger.

Het was een saaie wedstrijd, 1-0 voor de thuisploeg, en ik blijf het verwarrend vinden wie welke kant op moet spelen, en waarom er opeens gefloten wordt door het publiek of door de scheids; ik mis het commentaar van de tv erbij. Nee, niks voor mij, maar voor de lief van m’n leven doe ik bijna alles.

 

Minder cool was dat we na afloop van een meneer in de skybox uitleg kregen over hoe we terug moesten lopen naar de garage bij het casino; hij stuurde ons gatverpielekes compleet de verkeerde kant op! Pas toen we na kwartier stevig doorlopen in een woonwijk waren aanbeland, voelden we nattigheid, we hebben toen rechtsomkeer gemaakt en zijn dezelfde weg terug gelopen als heen, en vanaf het stadion nog een kwartier lopen naar het casino, en dat midden in de nacht.

Voor oudere dames

Volgens mij zit Evelien al te grinniken en weet ze waar ik het over ga hebben, waar of niet waar?

Voor de Sinterklaaslootjes bij lootjestrekken.nl kon je een verlanglijstje invullen, wel zo makkelijk voor als degene aan de andere kant van jouw lootje geen idee had wat je te geven, en dus had ik een paar dingen opgeschreven, waaronder als last minute inval Paco Rabanne pour Elle. Een luchtje dat net op was, dus als cadeaupiet niks had kunnen vinden, dan was dit misschien nog een optie. Mijn ventje was mijn cadeaupiet, en hij was naar de lekkere luchtjeswinkel gegaan, en daar konden ze hem niet helpen aan dit luchtje; ze hadden het nooit gehad, en kenden het ook niet. Wel hadden ze een ander luchtje van Paco R, en ze vroegen aan mijn ventje hoe oud de dame in kwestie was voor wie het zou zijn; toen hij hoorde dat ik 50 was, zei de verkoper, de schat, dat dit luchtje dan wel goed bij me zou passen, het was echt iets voor oudere dames. En wat doet mijn ventje?? Hij koopt het nog ook! Aaargh! Zou je hem niet?

Ik heb het vlak voordat ik achter de pc ging zitten opgedaan, om er een beetje aan te wennen, soms ruikt een parfum lekkerder als je hem wat langer op hebt. Hoe het ruikt? Nou, een uur later nog steeds naar luchtverfrisser, maar het zal wel aan mij liggen, ikzelf zou hem niet gekozen hebben.

Net als in heel quiltland zijn ook hier de kerstquiltje van stal gehaald, gestreken (jazeker, met stoom zonder te duwen) vooral die Here Comes Santa neigt nogal naar krom trekken (niet naar voren of achteren maar zijwaarts, LOL), vanwege de wollen ruitjesstof rondom,

het was een haastklusje, en krap aan stof, en ik moest en zou de ruitjes gelijk krijgen, dus aan de ene kant meer trekken dan aan de andere kant, ach, het maakt hem juist uniek. Het patroon kreeg ik in de vorige eeuw van Joan, die het zo zat was, nadat ze deze quilt al tig keer opnieuw had gemaakt, omdat ze steeds haar eigen Santaquilt op hun verzoek weg gaf aan familie.

Ze hangen weer mooi in de hal, zo onder de spotjes.  Hiervoor moest de Gardener’s Journey wel naar boven verkassen, maar ze hang daar ook mooi, gezellig naast het paard en de kippen, zolang ze maar op hun eigen quiltje blijven, en niet zoals in de Harry Potter schilderijen heen en weer lopen, vind ik alles goed.

Avondeten is -vooral op vrijdag- altijd een beetje een uitdaging, geen zin om te koken maar ook geen zin in telefonisch bestellen, want ongezond, en dus werd het kip met champignons en lenteui,

op het laatst gaat-ie nog in de oven met een deksel van bladerdeeg, en smullen maar, smaakt als kippenragout, maar dan niet gemalen.En hij ruikt zalig, de smaak is heel romig. Van Jamie O is het recept, en wat zo leuk is, je hebt heel weinig afwas, waardoor je meer quilttijd over houdt, en met Zopje die mijn stoel warm hield, en Zipje die me een zalige rekoefening voordeed kon het niet mis gaan.

Over het oude vrouwen luchtje gesproken:mijn ventje komt nu net de trap oplopen, en zegt: “Zooo, d’r is hierboven iemand naar de wc geweest!” (maw flink gespoten met de luchtverfrisser wegens een grote boodschap) Ik loop naar hem toe en laat hem aan mijn pols ruiken, “Is dit het?”, hij knikt, en moet lachen als ik zeg welk luchtje dat is.  Say no more, die doe ik nooit meer op.

 

Buzy Bee

Heej, dat is een leuke naam voor onze mini-bee, ik zal het volgende week in de groep gooien!

Vanmorgen was het al heel vroeg opstaan,

al om 7 uur, want om 9 uur zouden Miranda en Angela komen. Gisteravond was ik druk in de weer geweest om de grote tafel in de woonkamer weer leeg te maken, ik had er al weken aan zitten werken zonder iets weg te halen, alleen maar aan toegevoegd. Ik hoorde Zopje tevreden knorren toen ik eindelijk mezelf bij de lurven had gepakt en bij de tafel stond; hij lag prinsheerlijk op mijn lapjes, met zijn kopje op de lens van de digi, die daar lag na het maken vaneen foto van het poppenblokje.

Hij ging er mooi voor zitten, toen hij de digi op hem gericht zag.

 

 

Toen Angela gistermiddag sms’te met de vraag of de bee toch wel bij mij was, en om 9 uur begon, smst’te ik terug met een: “Tuurlijk”, een beetje met de hoop gedachte dat het dan toch half 10 zou worden eer ze er waren, want ze zijn nooit op tijd. 😉 Beware and behold, kwart over 9 ging de bel, en daar stonden ze, de slapers nog uit hun ogen wrijvend. Nee, nou moet ik niet jokken, ze zagen er fris en uitgeslapen uit,  Julie kwam op een wat ‘normalere tijdstip’, om 10 uur, op de fiets, met vuurrode oren van de koude wind, brrr.

Angela pakte haar quilt uit die ze had laten doorquilten voor €140,- een mooi all-over patroon, en ze was ook zeer te spreken over de snelle service (paar dagen als ik goed heb zitten opletten, ik let wel goed op, maar ze praten zoveel hè), dus voor herhaling vatbaar.

Zien jullie hoe strategisch ik het schoteltje met amandelstaaf heb neergezet, zo achter het servies, uit het zicht voor mij? Julie en ik zaten aan de ontbijtkoek, Julie omdat ze niet van zoetigheid houdt (bofkont) en ik vanwege de DDC (geen enge ziekte, DDC staat voor dikke dames club, oftewel de weightwatchers).

Angela was bezig met haar Phebe rand uit te tekenen, nadat ze eerst nog wat geborduurd had.

Julie was aan het worstelen met een Camelot blok, een hele lastige om mooi plat te krijgen, maar hij is wel prachtig van stofgebruik. Ik zie dat Dorry hem ook als bee-BOM blok heeft

Miranda prikte lustig op los in haar kalender BOM van Dorry, dat is toch zo’n enig patroon (is denk ik niet meer te koop, zag hem niet op haar site staan), vooral de maand met die meisjesbeentjes vind ik om te smullen.

Dit is een foto van Marloes d’r blok,

en een foto is van Anne O van alle blokken tot een top gemaakt, ik heb hem geloof ik nooit af gezien.

Om 12 uur gingen de meisjes huiswaarts, ik zag scheel van de honger, nou ja, bijna dan, en na het bammetje

en een zalig fruithapje (een halve maar, want ik word hier erg winderig van :p ) ben ik verder gegaan waarmee ik tijdens de bee ook bezig was, namelijk met de Artesan Star, zo in de pauzes van Desperate Housewives.

Hij is nog niet helemaal af,

hier showt Suzanne hem, op haar tenen staand met haar armen helemaal wijd, en nu zie ik gelijk waar ik de krukken had gelaten, die ik eergisteren al weg had willen brengen, ware het niet dat ik ze kwijt was. Valt ook helemaal niet op hè, zo pal naast de deur.

Morgen ga ik verder met de buitenste strokenrand, en die zet ik dan vast met een prachtige bijpassende donkere stof, die ook als iets bredere rand aan de buitenkant komt.  En toen ik klaar was met het eerste stapeltje stroken (wat je naast de quilt op de grond ziet liggen), en aan het eten klaarmaken wilde beginnen, zag ik Zopje in totale extase op de bank liggen,

ooh, is hij niet om op te vreten zo lief?

Met de kerstverlichting nu ook om onze watergodin ziet de tuin er steeds kersteriger uit.

Spooky he? Is een LED-kabel van 10 meter, bij de Marskramer gekocht vanmiddag, zo tussen het naaien van een paar blokken en een paar stroken door, toen ik me opeens herinnerde dat we geen vaatwasmiddel meer hadden.  Ppfff, ja hoor, ook ik word moe van mezelf.

Nog even volhouden, want er was nog 1 heel leuk ding om te vertellen, en dan ben ik klaar (kan ik er wat aan doen dat er zoveel uren in mijn dagen zit?) met deze blog.

Vanavond was weer de controle van de DDC, en ik was ondanks het lekker snoepen op pakjesmiddag, en het uit eten gaan op zaterdagavond avond 1,2 kilo afgevallen! Geweldig, ik zat de rest van de bijeenkomst te stralen en te grijnzen. De coach zei wel dat we nog even een week moeten wachten met heel hard juichen, want, zo zei ze, “God straft onmiddellijk, de Weightwatchers een week later.”

Ik ben nu in totaal al 5,1 kilo kwijt, dat is dus een hele kledingmaat al, en dat in de moeilijkste  maand van het jaar.

Twee vooruit, een achteruit

Ik was heerlijk aan het naaien geweest, had eerder al 2 banen af die ik aan de Artesian quilt wilde naaien, tot ik zag dat ik bij eentje de flying geese de verkeerde kant op had laten vliegen, dus uithalen maar. En vanavond op de bee heb ik ze lekker weer tot een rij gestikt, en toen het tijd was om in te pakken en naar huis te gaan, had ik de rijtjes aan de top, ik ben nu op de helft.

Hij hangt een beetje scheef en vervormd, ik had hem gewoon hatseflats tegen de designwall aan geplakt, normaal ga ik op een krukje staan zodat ik er goed bij kan, maar daar had ik nu even zin in; heen en weer lopen om het krukje te halen en dan weer terug te zetten, het is laat en ik moet eigenlijk slapen, maar ik wilde nog even snel een blogje schrijven.

 

Op de bee was het een gezellige boel, iedereen was druk bezig, iemand had amandelstaaf meegenomen, en er stonden schaaltjes met kruidnoten en chocolaatjes op tafel, oei ik groei. Nee hoor, ik heb er niks van genomen, ik had genoeg afleiding aan mijn blokken naaien. En wat te denken van de poppen, er waren nog meer klaar, en hier hangen ze, er zijn er al meer af, maar die zijn nog thuis bij de deelnemers die er vanavond niet waren. Er moeten in totaal 16 poppetjes komen, 4 hoog en 4 breed.

boven de blokken van de andere groep.Mijn poppetjes hebben nog geen gezichtje, ik dacht dat ik er vanavond wel aan toe zou komen, maar nee, ik was mijn garen en zulks vergeten, dus zijn ze weer mee terug naar huis gekomen.

Het patroon van de poppenquilt komt van het boek: Making quilts for children, door Elaine Hammond.

 

Op de bee zat een dame met een kiwiplant thuis, die heel veel vruchten had geleverd, en ze had een grote tas vol, en we mochten allemaal een zakje vullen. Ik heb bij thuiskomst lekker gesmuld van deze zoete mini-kiwi’s, echt lekker!